De eerste diagnose is een dwarslaesie, waarbij de arts Menno mededeelt dat hij nooit meer zal lopen. “Hij zei tegen mijn moeder dat ik heel gelukkig kon worden in een rolstoel. Ik zei donder op, dat gaat wel gebeuren – tegen m’n ouders, niet tegen de arts -, want ik geloofde erin dat ik op een dag mijn benen weer zou gebruiken.” Later blijkt dat de dwarslaesie incompleet is, wat betekent dat de zenuwen niet helemaal kapot zijn en herstel mogelijk is.
Kansen
Dat het gevoel in zijn benen langzaam maar zeker terugkomt, zorgt ervoor dat hij extra hard werkt om volledig te herstellen. “Ik dacht ook bij mezelf: ik heb zoveel geluk met de plek waar ik woon, met de financiële mogelijkheden die er zijn en de zorg die we in Nederland hebben; als iemand gaat herstellen, dan ben ik het. Ik moet alles aangrijpen, want er zijn mensen die deze kansen niet krijgen. Die mensen sturen mij ook weleens berichtjes, vanuit landen waar het veel minder goed geregeld is. We hebben het hier zo goed.
Herstel
Herstellen doet hij – al is hij zeker nog niet terug in de fysieke staat van voor het ongeluk. “Maar ik voel het weer als ik mijn teen stoot. Dat lijkt vervelend, maar is geweldig als je ziet waar ik vandaan kom. Het gevoel in mijn voeten is nog niet optimaal, maar ik kan inmiddels lopen met een rollator en – als ik m’n evenwicht vind – kan ik zelfstandig rechtop blijven staan. Dat is heel fijn met scheren en m’n handen wassen. Én ik kan me zonder de hulp van mijn armen omdraaien in bed.”
Naast zijn parttime baan traint Menno drie keer in de week keihard om te zorgen dat zijn spieren sterker worden. “Als mijn rechter bilspier het weer gaat doen, kan ik uiteindelijk weer lopen zonder rollator. Qua herstel zit ik nu op de 50%, maar ik ga zorgen dat dat 90% wordt.”
Opmerkingen
Voor zolang de rolstoel – die hij voor de langere afstanden nodig heeft – en de rollator nog nodig zijn, vind je Menno zeker niet alleen maar thuis op de bank. Als hij de hockeydames van UNO niet aan het coachen is, staat hij bijvoorbeeld in de kroeg met z’n vrienden. “Daar merk je wel dat er, zodra de rem er met een paar drankjes vanaf is bij mensen, opmerkingen gemaakt worden.
Dan roept iemand ‘Hey, gehandicapte!’ naar me, of tikken ze me op straat op m’n rug met de opmerking ‘Loop je wel door?’. Dat kan ik prima hebben als we bevriend zijn, maar niet als je een wildvreemde bent. Soms kan ik dan best ad rem zijn en zeggen: ‘Mijn blessure gaat tenminste nog over, jouw persoonlijkheid blijft zo’, haha.”
Rugbeschermers
Naast zijn drukke schema van werk, fysio en gezelligheid, wil Menno proberen te zorgen dat anderen in de komende winters wél onbeschadigd thuiskomen van een skitripje. Hij ontwerpt daarom een rugbeschermer, vliegt naar China om de designs af te ronden en verkoopt ze sinds deze week online. “Het is zo vanzelfsprekend om een helm te dragen, maar een rugbeschermer nog niet. Het is mijn droom om minstens 10.000 wintersporters veilig op skivakantie te krijgen. Als ik namelijk zo’n ding had gedragen, was de schade waarschijnlijk kleiner geweest.”
Daarbij is hij volledig transparant over de kosten. In het bedrag dat je voor een rugbeschermer van zijn merk Spines betaalt, zit automatisch een donatie van €15 om het onderzoek naar het genezen van dwarslaesies te bespoedigen. “Als we die 10.000 rugbeschermers verkopen, kan ik al €150.000 doneren en komt er hopelijk nog tijdens mijn leven een manier om het te genezen. In de tussentijd ga ik er voor zorgen dat alles weer zo top wordt als voor mijn ongeluk.”
Bekijk het artikel op Linda
